WPROWADZENIE

Jest wolą Kościoła, aby na drodze odczytywania powołania do kapłaństwa każdy z kandydatów przeszedł właściwy dla siebie okres formacji ludzkiej, duchowej, intelektualnej i duszpasterskiej.

Życie duchowe w okresie przygotowania do kapłaństwa zdominowane jest przez poszukiwanie i odnajdywanie Mistrza, by iść za Nim i trwać w jedności z Nim (por. J 1,37-39). Rozpoznawanie drogi życia w Seminarium dokonuje się na wielu etapach życia codziennego.

Alumni w szczególny sposób poszukują i odnajdują Chrystusa w zgłębianiu Słowa Bożego, połączonego z rozmyślaniem i modlitwą, która stanowi naczelną wartość formacji duchowej. Szczytem chrześcijańskiej modlitwy jest Eucharystia.

Przygotowanie do kapłaństwa w Seminarium Duchownym obejmuje modlitwę i studia, które przenikają się wzajemnie. Pierwszym etapem tego przygotowania są studia filozoficzne. Drugi etap, w którym alumni przygotowują się w sposób bezpośredni do święceń kapłańskich, to studia teologiczne. W toku tej formacji alumni stopniowo przechodzą stopnie przygotowania do święceń.

ROK PROPEDEUTYCZNY

Rok propedeutyczny w Seminarium Duchownym Narodowego Kościoła Katolickiego to początkowy etap formacji dla przyszłych kapłanów. Jego głównym celem jest przygotowanie duchowe, teologiczne i osobowościowe kandydatów do dalszych studiów i posługi w Kościele. W tym czasie kandydaci pogłębiają swoją relację z Bogiem poprzez modlitwę i rekolekcje, uczą się życia wspólnotowego oraz codziennych obowiązków seminarium. Zaznajamiają się z podstawowymi zagadnieniami teologicznymi, filozoficznymi i liturgicznymi, a także pracują nad rozwojem osobistym i psychologicznym. Ważnym elementem jest poznanie historii, struktury i misji Narodowego Kościoła Katolickiego, co pomaga kandydatom zrozumieć ich przyszłą rolę. Rok propedeutyczny pozwala także na refleksję nad autentycznością powołania do kapłaństwa i integrację z innymi seminarzystami. To wszystko stanowi solidną podstawę dla dalszej formacji kapłańskiej i przyszłej służby w Kościele.

OBŁÓCZYNY

Podczas formacji alumni otrzymują strój duchowny. Przez włożenie stroju duchownego pragną oni wejść na drogę bliższego przygotowania się do Chrystusowego Kapłaństwa. Noszenie stroju duchownego NKK jest dla alumnów zachętą, aby coraz wytrwalej naśladowali Chrystusa i kiedyś stali się głosicielami Jego Ewangelii i sługami Bożych tajemnic. Jest wezwaniem, aby z dnia na dzień upodabniali się do Chrystusa. W czasie obłóczyn wspólnota seminaryjna i rodziny oraz przyjaciele alumnów modlą się dla nich, o miłość do wszystkich ludzi, zwłaszcza do biednych i nieszczęśliwych, o wzrost w nich pobożności, gorliwości apostolskiej, gotowości do wyrzeczeń, pokory, mądrości, roztropności, posłuszeństwa i wszystkich cnót, jakimi powinni promieniować słudzy Boga.

Nowy strój, który nakładają, ma być także dla nich i dla świata znakiem całkowitego oddania się na służbę Kościoła.

LEKTORAT

Alumnom zostaje powierzona posługa lektora.

Lektor jest ustanowiony do wykonywania czytań z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może również wykonać psalm między czytaniami. Może on także „kierować uczestnictwem wiernych”, podając potrzebne wyjaśnienia i zachęty lub przygotowując komentarze do odczytania przez innych usługujących.

Poza liturgią lektor przygotowuje wiernych do godnego przyjęcia sakramentów. Może – jeżeli zajdzie taka potrzeba – przygotowywać innych wiernych do czytania Pisma świętego podczas czynności liturgicznych, czasowo do tej funkcji wyznaczonych. Aby owocniej i doskonalej mógł wypełniać te funkcje, powinien ustawicznie rozważać Pismo święte.

AKOLITAT

Alumni kończą swój rok formacji otrzymaniem posługi akolitatu.

„Akolitę ustanawia się, aby służył ołtarzowi oraz był pomocą kapłanowi i diakonowi. Do podstawowych jego zadań należy przygotowywanie ołtarza i naczyń świętych oraz udzielanie wiernym Eucharystii, której jest szafarzem nadzwyczajnym”

Funkcja nadzwyczajnych szafarzy nie ogranicza się na posłudze podczas Mszy św., wartość ich służby widoczna jest także poza celebracją Eucharystii. Wśród rozmaitych funkcji przynależących

do nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. poza Mszą św. należy wymienić:

1. udzielanie Komunii św. poza Mszą św. sobie oraz tym, którzy pragną ją przyjąć;

2. zanoszenie Komunii chorym, również Wiatyku;

3. odprawienie nabożeństw niedzielnych pod nieobecność kapłana;

4. puryfikacja naczyń świętych po celebracji Mszy św.;

5. wystawienie Najświętszego Sakramentu pod nieobecność kapłana.

KANDYDATURA

Zanim alumni otrzymają święcenia diakonatu, a potem prezbiteratu, zostają w uroczystym obrzędzie przedstawieni Kościołowi jako kandydaci do tych święceń.

STOPNIE SAKRAMENTU ŚWIĘCEŃ

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: diakonat, prezbiterat i episkopat.

DIAKONAT

Diakon otrzymuje święcenia dla posługi w Kościele. Jest sługą słowa i ołtarza, uczestniczy w nauczaniu Kościoła, a czytanie Pisma Świętego wiernym należy do jego zwyczajnych obowiązków. Oprócz tego diakoni mogą udzielać sakramentu chrztu, przechowywać i udzielać Eucharystię, błogosławić małżeństwa w imieniu Kościoła, nauczać Lud, przewodniczyć nabożeństwom i modlitwom wiernych, sprawować sakramentalia, oraz przewodniczyć obrzędom pogrzebowym.

Wraz z przyjęciem pierwszych świeceń kapłańskich w stopniu diakonatu, alumni zostają zaliczeni w poczet duchowieństwa Narodowego Kościoła Katolickiego i wstępują na ostatni, etap formacji intelektualno-duchowej, przygotowujący do święceń prezbiteratu.

WSPÓŁPRACOWNICY STANU BISKUPIEGO

Chrystus, którego Ojciec uświęcił i posłał na świat, uczestnikami swego uświęcenia i posłannictwa uczynił, za pośrednictwem swoich Apostołów, ich następców, to znaczy biskupów; oni zaś w sposób prawomocny przekazali zadania swego urzędu w różnym stopniu różnym jednostkom w Kościele. Obowiązek posługi biskupiej został zlecony w stopniu podporządkowanym prezbiterom, aby ustanowieni w stanie kapłańskim, byli współpracownikami stanu biskupiego, w celu należytego wypełniania powierzonego przez Chrystusa apostolskiego posłannictwa.

SAKRAMENTALNOŚĆ PREZBITERATU

Urząd prezbiterów jest związany z biskupstwem, uczestniczy we władzy, której mocą sam Chrystus Ciało swoje buduje, uświęca i rządzi. Dlatego też kapłaństwo prezbiterów zakłada wprawdzie sakramenty chrześcijańskiego wtajemniczenia, zostaje jednak udzielone przez ten specjalny sakrament, mocą, którego prezbiterzy dzięki namaszczeniu Ducha Świętego zostają naznaczeni szczególnym znamieniem i tak upodabniają się do Chrystusa Kapłana, aby mogli działać w zastępstwie Chrystusa-Głowy.

CEL ŚWIĘCEŃ PREZBITERATU

Prezbiterzy, choć nie posiadają szczytu kapłaństwa i w wykonywaniu swojej władzy zależni są od biskupów, związani są jednak z nimi godnością kapłańską i na mocy sakramentu kapłaństwa, na podobieństwo Chrystusa, najwyższego i wiecznego Kapłana, wyświęcani są, aby głosić Ewangelię, być pasterzami wiernych i celebrować kult Boży jako prawdziwi kapłani Nowego Testamentu.

MISJA PREZBITERÓW

Na mocy sakramentu święceń prezbiterzy uczestniczą w powszechnym posłaniu powierzonym Apostołom przez Chrystusa. Duchowy dar, jaki otrzymali przez święcenia, przygotowuje ich nie do jakiegoś ograniczonego i zacieśnionego posłania, ale do najszerszej i powszechnej misji zbawienia „aż po krańce ziemi” , z sercem gotowym do głoszenia wszędzie Ewangelii.

PREZBITERZY A EUCHARYSTI

Swój zaś święty urząd sprawują przede wszystkim w kulcie czy uczcie eucharystycznej, w której działając w zastępstwie (in persona) Chrystusa i głosząc Jego tajemnicę, łączą modlitwy wiernych z ofiarą Tego, który jest ich Głową, i uobecniają we Mszy świętej, aż do przyjścia Pańskiego, jedyną świętą ofiarę Nowego Testamentu, mianowicie Chrystusa, ofiarującego się raz jeden Ojcu na ofiarę niepokalaną. Z tej jedynej ofiary czerpie swoją moc cała ich posługa kapłańska.

WSPÓLNOTA PREZBITERÓW

Kapłani, pilni współpracownicy stanu biskupiego, jego pomoc i narzędzie, powołani do służenia Ludowi Bożemu, stanowią wraz ze swym biskupem jedno grono kapłańskie (presbyterium), poświęcające się różnym powinnościom. W poszczególnych lokalnych zgromadzeniach wiernych czynią oni obecnym w pewnym sensie samego biskupa, z którym jednoczą się ufnie i wielkodusznie, i jego obowiązki oraz starania biorą w części na siebie i troskliwie na co dzień je wykonują. Prezbiterzy mogą wykonywać swoją posługę tylko w zależności od biskupa i w komunii z nim. Przyrzeczenie posłuszeństwa, jakie składają biskupowi podczas święceń, i pocałunek pokoju biskupa na końcu liturgii święceń oznaczają, że biskup uważa ich za swoich współpracowników, synów, braci i przyjaciół, a oni ze swej strony powinni okazywać mu miłość i posłuszeństwo.

Wszyscy prezbiterzy, ustanowieni przez święcenia w stanie kapłańskim, związani są z sobą najściślejszym braterstwem sakramentalnym; szczególnie zaś w diecezji, której służbie są oddani pod zwierzchnictwem własnego biskupa, tworzą jeden zespół prezbiterów. Jedność prezbiterium wyraża się w liturgii poprzez zwyczaj, zgodnie z którym podczas obrzędu święceń po biskupie na nowo wyświęconego wkładają ręce także kapłani.