Powrót do święceń niższych i porządek formacji

Wprowadzenie

Seminarium Duchowne Narodowego Kościoła Katolickiego jest miejscem, w którym kandydat kształtuje serce, rozum i wolę. Cała formacja prowadzi do zjednoczenia z Chrystusem i do wiernej służby Ludowi Bożemu. Słowo Boże jest światłem na drodze powołania. Apostoł naucza, aby szafarze byli uznawani za sługi Chrystusa i szafarzy tajemnic Bożych, a od szafarza wymaga się wierności. Por. 1 Kor 4, 1–2.

Dekret o przywróceniu święceń niższych

Numer: NKK/PB/02-03/2025

Data: 02.03.2025

Tytuł: Dekret o przywróceniu święceń niższych

Zwierzchnik Kościoła, bacząc na dobro powołań, postanowił przywrócić praktykę święceń niższych oraz subdiakonatu jako wyraz wierności tradycji katolickiej. Decyzja ta odwołuje się do nieprzerwanego świadectwa Kościoła powszechnego, w którym posługi i święcenia stopniowo wprowadzają w misterium ołtarza. Por. Dz 6, 1–6; 1 Tm 3, 1–13.

Powrót do tradycji

Święcenia niższe były w Kościele szkołą służby i karności. Przywracając je, Kościół daje kandydatom czas i narzędzia, aby wzrastali w posłuszeństwie wierze i w umiłowaniu liturgii. Pasterz dusz porządkuje dom Boży, aby wszystko działo się godnie i z budowaniem. Por. 1 Kor 14, 40.

Porządek i opis święceń

Święcenia niższe

Ostiariat. Ostiariusz strzeże domu modlitwy. Czuwa nad porządkiem i skupieniem, aby wierni wchodzili do świątyni jak do miejsca świętego. Posługa ta uczy odpowiedzialności za przestrzeń liturgiczną.

Lektorat. Lektor jest ustanowiony do czytań Pisma Świętego poza Ewangelią. Przez wierność Słowu karmi Lud Boży i przygotowuje serca do słuchania. Por. Ne 8, 2–8.

Egzorcystat. Egzorcysta otrzymuje zlecenie modlitwy o uwolnienie i umacnianie wiernych w walce duchowej. Posługa ta formuje roztropność i czujność wiary. Por. Mk 16, 17.

Akolitat. Akolita służy ołtarzowi. Przygotowuje naczynia i dary, a także może udzielać Komunii Świętej jako szafarz nadzwyczajny. Posługa ta zbliża do tajemnicy Eucharystii. Por. J 6, 51.

Subdiakonat

Subdiakon jest związany ze stołem słowa i stołem ołtarza. Wyróżnia go większa stałość posługi, wierność modlitwie godzin i czystość życia, aby służyć przy świętych tajemnicach z sercem niepodzielnym.

Diakonat

Diakon służy słowu, ołtarzowi i miłości. Głosi Ewangelię, prowadzi modlitwy wiernych, udziela chrztu, błogosławi małżeństwa, posługuje ubogim i chorym. Por. Dz 6, 1–7; 1 Tm 3, 8–13.

Prezbiterat

Prezbiter działa w osobie Chrystusa Głowy. Głosi słowo, sprawuje sakramenty, prowadzi wspólnotę i jednoczy modlitwy wiernych z ofiarą Pana w Eucharystii. Por. Łk 22, 19; 2 Tm 1, 6–7.

Droga formacji

Rok propedeutyczny. Czas modlitwy, rozeznania i wejścia w rytm życia wspólnoty. Kandydat uczy się słuchać Słowa, pracy nad sumieniem i prostoty serca.

Studia filozoficzne i teologiczne. Filozofia formuje rozum, teologia prowadzi do kontemplacji prawd wiary i do mądrego głoszenia. Nauka łączy się z praktyką duszpasterską.

Wprowadzenia liturgiczne. Obłóczyny i kolejne posługi uczą szacunku dla świętych znaków. Każdy etap jest łaską i zobowiązaniem do wierności.

Duch i cel przywróconych stopni

Przywrócone święcenia niższe i subdiakonat mają prowadzić do większej czystości intencji, do stałości modlitwy i do posługi wykonywanej z bojaźnią Bożą i radością. Kościół pragnie, aby kandydaci dojrzewali stopniowo, z pomocą łaski i pod opieką pasterzy. Niech wszystko będzie czynione ku zbudowaniu Ciała Chrystusa. Por. Ef 4, 12.

Zakończenie

Powrót do dawnej praktyki jest wyznaniem wiary w mądrość Tradycji. Kościół prosi, aby kandydaci szli drogą małych wierności, które prowadzą do wielkiej miłości ołtarza. Niech Pasterz wieczny umacnia wszystkich, których wzywa po imieniu.