W Ewangelii Chrystus często mówi o powołaniu, które wykracza poza granice codzienności, wzywając nas do głębszego zrozumienia i oddania się służbie Bogu. Narodowy Kościół Katolicki (NKK) oferuje unikalną ścieżkę do kapłaństwa, która harmonijnie łączy życie duchowe z powołaniem do małżeństwa.

W Narodowym Kościele Katolickim uznajemy, że sakramenty małżeństwa i kapłaństwa są równoważne, umożliwiając mężczyznom realizowanie ich powołania na dwa wyjątkowe sposoby. Droga do kapłaństwa nie musi wykluczać życia rodzinnego; wręcz przeciwnie, może być wzmocniona przez miłość i wsparcie rodziny.

Księża w Narodowym Kościele Katolickim mają możliwość pełnienia swojej posługi, jednocześnie będąc mężem i ojcem. To połączenie dwojakiego powołania jest nie tylko możliwe, ale i głęboko wzbogacające. Wielu naszych duchownych świadczy o tym, że małżeństwo dodaje głębi ich służbie kapłańskiej. Bycie mężem i ojcem pozwala im lepiej zrozumieć potrzeby i troski wiernych, a także prowadzić bardziej empatyczne i autentyczne duszpasterstwo.

Wyjątkowe znaczenie mają również kapłani celibatariusze. Ich pełne oddanie Bogu i wspólnocie wiernych świadczy o głębokiej miłości i poświęceniu. Celibat, będący świadomą rezygnacją z małżeństwa i aktywności seksualnej na rzecz całkowitego poświęcenia się służbie Bożej, stanowi niezwykły przykład wiary i oddania. Kapłani celibatariusze realizują swoje powołanie poprzez nieograniczoną dyspozycyjność oraz pełne zaangażowanie w życie parafii i wspólnoty duchowej. Ich wyjątkowa posługa podkreśla głębię oddania i miłości do Boga oraz wspólnoty wiernych.

W Narodowym Kościele Katolickim łączą się dwie formuły posługi kapłańskiej: kapłanów żonatych i kapłanów celibatariuszy. Taki model duszpasterstwa jest głęboko zakorzeniony w teologii Kościoła i odzwierciedla różnorodność powołań, do których Bóg wzywa swoich sług. Zarówno kapłani żonaci, jak i celibatariusze mają swoje miejsce i rolę w Kościele, każdy na swój sposób służąc Bogu i wspólnocie wiernych.

Obie te drogi posługi kapłańskiej są drogami ku uświęceniu. Kapłani żonaci, żyjąc w małżeństwie, realizują swoje powołanie poprzez codzienne świadectwo wiary w rodzinie, a ich miłość małżeńska staje się znakiem miłości Chrystusa do Kościoła. Małżeństwo dodaje głębi ich służbie kapłańskiej, a bycie mężem i ojcem pozwala im lepiej zrozumieć potrzeby i troski wiernych. Dzięki temu mogą prowadzić bardziej empatyczne i autentyczne duszpasterstwo, które jest wzbogacone o doświadczenia życia rodzinnego.

Z kolei kapłani celibatariusze wybierają drogę pełnego oddania się Bogu i wspólnocie wiernych. Ich celibat jest świadomą rezygnacją z małżeństwa i aktywności seksualnej na rzecz całkowitego poświęcenia się służbie Bożej. Celibat stanowi niezwykły przykład wiary i oddania, a kapłani celibatariusze realizują swoje powołanie poprzez nieograniczoną dyspozycyjność oraz pełne zaangażowanie w życie parafii i wspólnoty duchowej. Ich posługa podkreśla głębię oddania i miłości do Boga oraz wspólnoty wiernych.

Obie te drogi kapłaństwa są komplementarne i razem tworzą pełny obraz kapłańskiej służby. W Narodowym Kościele Katolickim wierzymy, że Bóg wzywa nas do różnych form życia, które odpowiadają naszym darom i życiowym wyborom, prowadząc nas ku uświęceniu. Zarówno życie w małżeństwie, jak i życie w celibacie, są wartościowymi drogami do świętości, które wzbogacają naszą wspólnotę wiernych i przybliżają nas do Boga.

W Piśmie Świętym znajdujemy liczne przykłady, które wspierają tę dualność powołań. Święty Paweł w liście do Tymoteusza pisze: „Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania” (1 Tm 3,2). Z kolei w Ewangelii według Mateusza Chrystus mówi: „Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy się takimi z łona matki urodzili; są też niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili, a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni” (Mt 19,12).

W Narodowym Kościele Katolickim jesteśmy przekonani, że Bóg powołuje każdego z nas do służby na różne sposoby, które są zgodne z naszymi darami i życiowymi wyborami. Droga do kapłaństwa nie musi oznaczać rezygnacji z życia rodzinnego, ale może być jego integralną częścią, pozwalając na pełne i spełnione życie duchowe.

Jeśli czujesz, że Bóg powołuje Cię do służby kapłańskiej, pamiętaj, że w Narodowym Kościele Katolickim możesz odpowiedzieć na to wezwanie, nie rezygnując z powołania do małżeństwa. Kościół oferuje drogę, na której obie te ścieżki mogą harmonijnie współistnieć, prowadząc do pełni życia w służbie Bogu i ludziom. Kościół zapewnia wsparcie i zrozumienie dla kapłanów, którzy pragną realizować swoje powołanie zarówno jako duchowni, jak i jako mężowie oraz ojcowie. Dzięki temu można w pełni korzystać z darów, które Bóg nam dał, łącząc życie rodzinne z posługą kapłańską, co prowadzi do głębokiego i spełnionego życia duchowego.