Duchownym w Narodowym Kościele Katolickim może został wyłącznie ochrzczony, pełnoletni mężczyzna, który ukończył Seminarium Duchowne Kościoła, lub inną szkołę o analogicznym profilu, zaakceptowaną przez Kościół, mający nieskażoną wiarę, kierujący się prawidłową intencją, posiadający wymaganą wiedzę, cieszący się dobrą opinią, mający nienaganne obyczaje, wypróbowane cnoty, jak również inne przymioty fizyczne i psychiczne, odpowiadające przyjmowanemu święceniu oraz posiadający wykształcenie minimum średnie, oraz pozytywnie zaopiniowany przez Rektora Seminarium.

Rektor SD rozpatrując każdą sytuację indywidualnie, może podjąć decyzję o zwolnieniu z któregoś z warunków, dotyczących przyjęcia kandydata, oraz dopuszczenia do święceń.

Kościół przyjmuje zasadę dobrowolności celibatu duchownych – jako zgodną z nauką Apostołów i Tradycją Kościoła zachodniego do 1073 r. Jednak zgodnie z Prawem Kościoła, duchowni ze względu na Królestwo niebieskie mogą zachowywać doskonałą i wieczystą wstrzemięźliwość; poprzez przyjęcie celibatu, który jest szczególnym darem Bożym.

Zajęcia odbywają się w formie mieszanej, hybrydowej. Zjazdy seminaryjne, podczas których alumni uczestniczą w wykładach, oraz przystępują, do egzaminów organizowane są w terminach i miejscach wyznaczanych przez Rektora SD. Szczegółowe informacje o terminach i miejscach zjazdów są dostępne na stronie Seminarium.

Okres formacji przewidziany dla kandydatów do kapłaństwa w Seminarium Duchownym Narodowego Kościoła Katolickiego wynosi 3 lata i składa się z dziewięciu semestrów. Formacja ta jest poprzedzona rokiem propedeutycznym, który ma na celu wprowadzenie kleryków w życie i misję Kościoła, a także zapoznanie ich z podstawami nauki teologicznej. Rok ten służy jako fundament dla dalszej, bardziej zaawansowanej nauki i doświadczeń, przygotowując kandydatów do głębszego zrozumienia swojego powołania i odpowiedzialności, jakie niesie kapłaństwo. Czas trwania formacji może być dostosowany do indywidualnych potrzeb i postępów kleryka. W przypadkach, gdy alumn wykaże, że osiągnął odpowiedni poziom przygotowania do święceń kapłańskich i zaliczył cały zakres materiału przewidzianego w Programie Kształcenia Alumnów, możliwe jest skrócenie okresu formacji. Takie decyzje są zazwyczaj podejmowane po dokładnej ocenie postępów kandydata, zarówno w aspekcie intelektualnym, jak i duchowym, przez odpowiednich opiekunów i wykładowców w seminarium. Z drugiej strony, czas formacji może zostać przedłużony, jeżeli oceni się, że kleryk w wyznaczonym czasie nie przyswoił wymaganej wiedzy lub nie rozwinął umiejętności niezbędnych do pełnienia funkcji kapłańskich. Przedłużenie to ma na celu zapewnienie, że wszyscy alumni osiągną odpowiedni poziom przygotowania przed przyjęciem święceń, co jest kluczowe dla skutecznego i odpowiedzialnego pełnienia swojej przyszłej misji w Kościele. Formacja w seminarium duchownym jest procesem kompleksowym, który obejmuje nie tylko naukę teologiczną, ale także rozwój duchowy, formację ludzką i pastoralną. Celem jest wykształcenie kapłanów dobrze przygotowanych do służby Bogu i ludziom, zdolnych do głoszenia Ewangelii, administrowania i ochrony sakramentów oraz kierowania wspólnotą wiernych z miłością, mądrością i roztropnością. Ostateczna decyzja o czasie trwania formacji każdego kleryka jest więc zawsze podejmowana z uwzględnieniem jego indywidualnej ścieżki rozwoju i gotowości do podjęcia życia kapłańskiego.

Alumni Seminarium Duchownego otrzymują prawo do noszenia stroju duchownego NKK po pierwszym semestrze formacji, pod warunkiem pozytywnego zaliczenia wymaganego Programem Kształcenia Alumnów, materiału.

Przyszli duchowni Kościoła muszą przyswoić wiedzę i umiejętności niezbędne do właściwego wykonywania posługi kapłańskiej. Formacja duchowa i intelektualna opiera się na poniższych zagadnieniach: – filozofia – zagadnienia ogólne, oraz historia filozofii; – psychologia ogólna; – teologia duchowości, moralna, pastoralna, dogmatyczna i fundamentalna; – egzegeza Starego i Nowego Testamentu; – historia Kościoła; – muzyka kościelna; – homiletyka; – Prawo Kanoniczne i wyznaniowe; – liturgika; – asystencja i praktyka diakońska.

Każdy kandydat zainteresowany wstąpieniem do Seminarium Duchownego powinien przygotować następujące dokumenty aplikacyjne: Podanie o przyjęcie do SD (napisany odręcznie – wzór) – w podaniu należy podać adres miejsca zamieszkania, zameldowania lub do korespondencji, e-mail, oraz numer telefonu, Życiorys (napisany odręcznie) – z wyszczególnieniem uczelni na jakich przebywał, zawód jaki posiada – wykonuje. Z jakich środków utrzymuje siebie i rodzinę, stan osobowy rodziny itp., Zgłoszenie do SD, Świadectwo Chrztu św., Świadectwo maturalne lub kopię poświadczoną, Zaświadczenie lekarskie o zdolności do podjęcia studiów wyższych, Zaświadczenie od psychologa o przydatności do pracy kapłańskiej, Zaświadczenie o niekaralności, Opinię i powiadomienie proboszcza parafii, Deklaracja przystąpienia do Kościoła, Oświadczenie, Świadectwo ślubu kościelnego – dotyczy kandydatów żonatych, Zgoda współmałżonki na wstąpienie w szeregi duchowieństwa Kościoła, Zdjęcie w formacie elektronicznym, Dowód osobisty – do wglądu.

Tak! Na podstawie decyzji DWRMNIE-WROOA-65350-5/2019 z dnia 12-03.2021 roku Departamentu Wyznań i Mniejszości Narodowych i Etnicznych MSWiA w Warszawie, Seminarium Duchowne posiada osobowość prawną.

Jako Kościół, którego prezbiterium tworzą kapłani żonaci jak i celibatariusze, przypominamy, że powinność noszenia stroju duchownego jest przywilejem a nie bezdusznym obowiązkiem, należy jednak pamiętać, by dołożyć wszelkich starań aby ubiór kapłana i ojca rodziny, był schludny i stonowany, nie uwłaczający stanowi duchownemu i wizerunkowi Kościoła do którego przynależymy z racji przyjętych Święceń. Stąd Kukulla jest wypełnieniem, dopełnieniem i uzupełnieniem tego co winno nas określać, wyróżniać i scalać w tym co różnorodne a jednocześnie bogate i cenne. Kukulla duchowieństwa NKK jest szatą wierzchnią kapłana, używaną w czasie reprezentowania urzędu kapłańskiego Narodowego Kościoła Katolickiego, która swoje przeznaczenie czerpie z monastycznej formy ubioru mnichów, ojców jak i braci, podkreślając charakter rodziny zakonnej ale i praktyczne przeznaczenie ubioru. Oparta jest na krzyżu wpisanym w okrąg a po złożeniu tworzy literę „Taw” (heb. Taw, gr. Tau), która jest najstarszą formą określenia Krzyża, związana jest również z początkami życia pustelniczego i monastycznego już od czasów św. Antoniego Wielkiego, mająca też bogatą etymologię zaczerpniętą ze Starego Testamentu Ez 9, 4 czy Apokalipsy Ap 7, 2nn. Złożony na pół, tworzy pofałdowaną wzdłuż rękawów, tunikę zwieńczoną kapturem, który stanowi nakrycie głowy a przez to sprzyja skupieniu i wyciszeniu w czasie modlitwy. Jest też widzialnym znakiem głębokiej relacji człowieka z bóstwem, który zatopiony w kontemplacji obcuje z żywym Bogiem. Zewnętrzny kształt kukulli jest niezmienny dla wszystkich stanów i stopni kapłaństwa oraz stanu duchownego, kapłanów, zakonników jak i świeckich. Różnice mogą stanowić obszycia wewnętrzne oraz długość a w przypadku żeńskich zgromadzeń zakonnych i instytutów życia konsekrowanego, kolor i długość kukulli. („Zarządzenie w sprawie noszenia przepisanego stroju przez duchownych Narodowego Kościoła Katolickiego”)